Τον Απρίλιο του 1939 και με μια επιχορήγηση ύψους 5.000 δολαρίων από το Ίδρυμα Rockefeller, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Κολούμπια Frank Cyr, πραγματοποίησε μια περιοδεία σε δέκα πολιτείες των ΗΠΑ για να εκτιμήσει την έκταση των προβλημάτων της σχολικής μεταφοράς.
Αυτό που βρήκε απέδειξε ότι η μεταφορά μαθητών ήταν σε θλιβερή κατάσταση -πολλοί μαθητές δεν είχαν αξιόπιστο τρόπο να φτάσουν στο σχολείο, ενώ κάποιοι μεταφέρονταν συχνά σε ανασφαλή, μη τυποποιημένα λεωφορεία σε πάνω από 100.000 σχολικές περιοχές που υπήρχαν τότε (σε αντίθεση με τις περίπου 13.000 που υπάρχουν σήμερα).
Μία από τις τεράστιες παραλλαγές της σχολικής μεταφοράς που παρατήρησε ήταν και το χρώμα του λεωφορείου, κάτι που γεννά το ερώτημα γιατί έκτοτε επιλέχθηκε το κίτρινο χρώμα για τα σχολικά λεωφορεία.
Βλέποντας την ανάγκη επιδιόρθωσης αυτού του συστήματος, ο Cyr διοργάνωσε ένα συνέδριο που θα άλλαζε το μέλλον των σχολικών λεωφορείων για πάντα.
Οι υπάλληλοι του σχολείου και οι ειδικοί στις μεταφορές συσκέφθηκαν για να ορίσουν απαραίτητα πρότυπα για τα λεωφορεία, όπως το χρώμα, το ύψος και το πλάτος τους, καθώς και κανόνες ασφαλείας που δεν είχαν καθοριστεί προηγουμένως ή που διέφεραν από το κράτος.
Πριν από αυτό το συνέδριο, λοιπόν, υπήρχαν πολλά διαφορετικά χρώματα στα σχολικά λεωφορεία, μεταξύ των οποίων κόκκινο, λευκό και μπλε προκειμένου να ενισχυθεί το εθνικό φρόνημα των μαθητών.
Ο Cyr παρουσίασε τις νέες του επιλογές στους αξιωματούχους της εκπαίδευσης, σε ένα ευρύ φάσμα 50 αποχρώσεων που κυμαίνονταν από το κίτρινο του λεμονιού έως ένα βαθύ πορτοκαλοκόκκινο.
Τελικά, η επιτροπή επέλεξε το κίτρινο χρώμα, το οποίο ονομάστηκε «Φωτεινό Κίτρινο Εθνικών Σχολικών Λεωφορείων» και επιλέχθηκε για την υψηλή ορατότητά του, ακόμα και νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα, αλλά και για το γεγονός ότι τα μαύρα γράμματα σε κίτρινο φόντο ήταν πολύ ευανάγνωστα.
Ο Cyr ονομάστηκε «πατέρας του κίτρινου σχολικού λεωφορείου», με την κληρονομιά του να επηρεάζει όλους τους γονείς παγκοσμίως.